Lieve allemaal, 🩵
We zijn weer thuis!
Op het vliegveld Eindhoven, bijna zes weken geleden, zaten we te wachten bij de gate. Lisanne in haar rolstoel, met nekkraag én harnas. Een klein meisje kwam voor haar staan en vroeg: ‘Heb je nekpijn?’ Lisanne antwoordde: ‘Ja’. Dat was helemaal duidelijk voor het meisje en ze ging tevreden terug naar haar moeder.
Nu, op de terugweg, in dezelfde outfit, ging Lisanne weer het vliegtuig in, naar huis. Met een nek en bovenrug waar flink aan gesleuteld is. Met hoop in het hart dat de fusie intact zal blijven zonder schroeven en stangen. Volgens de chirurgen is het donorbot nu sterk genoeg om de wervels stabiel te houden, maar ze is wel de eerste patiënt met een lange fusie waarbij ze al het materiaal verwijderd hebben. Het blijft voorlopig spannend..
Als het kleine meisje zou vragen: Ben je nu weer beter? Dan zou het antwoord wat lastiger te geven zijn. Misschien dit: ‘Nee…dat niet, maar er is wel iets goeds gebeurd voor mijn lichaam’ 🍀 🙏.
Dank je wel allemaal, voor jullie hartelijke woorden, jullie steun en meeleven! Het helpt, telkens weer, om moed en vertrouwen te houden.
Liefs, Geert, Anjo, Lisanne